ΓΙΑΤΙ Η ΦΥΣΙΚΗ ΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΕΙΝΕΙ ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΑΠΕΙ ΑΠΟ ΜΕΣΟ ΣΩΜΑΤΙΚΗΣ ΑΣΚΗΣΗΣ ΣΕ ΜΕΣΟ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΜΑΘΗΣΗΣ*
Σεραφειμίδης Ι., Επιτ. Σχολικός Σύμβουλος Φυσ. Αγωγής
Εδώ και πολύ καιρό προβληματιζόμουν προσπαθώντας να εξηγήσω το παράδοξο ελληνικό γυμναστικό φαινόμενο, ότι δηλαδή μολονότι διεθνώς ο πρώτιστος θεωρητικός και πρακτικός στόχος της σχολικής Φυσ. Αγωγής ήταν και είναι η σωματική άσκηση – άθληση των μαθητών, ωστόσο στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια άρχισε να διαφοροποιείται και να υποβαθμίζεται αυτός ο στόχος και ανταυτού να επιδιώκονται δευτερεύοντες, τριτεύοντες και άσχετοι με τη Φυσ. Αγωγή στόχοι, όπως π.χ. η εκμάθηση θεωρητικών γνώσεων γλώσσας, μαθηματικών, φυσικής, ιστορίας κ.ά. Τελικά κατέληξα πως το φαινόμενο αυτό οφείλεται κυρίως στις εξής πέντε αιτίες:
1. Όλοι οι διάσημοι παιδαγωγοί, ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι και ιατροπαιδαγωγοί του παρελθόντος, όπως π.χ. οι Μοντεσόρι, Πεσταλότσι, Ντεκρολί, Φρέμπελ κ.ά. καθώς και πολλοί σύγχρονοι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι μαθητές μαθαίνουν ευχάριστα και περισσότερα τα θεωρητικά μαθήματα όταν η διδασκαλία περιλαμβάνει παιχνίδια και κινητικές δραστηριότητες. Γι’ αυτό και πολλοί εκπαιδευτικοί της Α/θμιας και Β/θμιας Εκπαίδευσης, ακολουθώντας τις μεθοδολογίες και τις προτάσεις των μεγάλων αυτών παιδαγωγών και ερευνητών προκειμένου να γίνει η διδασκαλία τους πιο ελκυστική και κατανοητή χρησιμοποιούν θέματα, παρομοιώσεις και εφαρμογές από το χώρο της άσκησης-άθλησης. Ακριβώς, τις θεωρίες, τις μεθοδολογίες και τις εφαρμογές των διάσημων ξένων της διδακτικής και της μάθησης – των θεωρητικών όμως μαθημάτων – έχουν παρεξηγήσει οι Έλληνες στην πλειονότητά τους, που διδάσκουν τη σχολική Φυσ. Αγωγή στα Α.Ε.Ι. καθώς και αυτοί που έχουν την εποπτεία του μαθήματος (Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, Σχολικοί Σύμβουλοι κ.ά.), νομίζοντας ότι η Φυσ. Αγωγή έχει προορισμό στο σχολείο να χρησιμοποιείται και ως μέσον εκμάθησης των άλλων θεωρητικών μαθημάτων καθώς και ότι ανεβαίνει έτσι η σπουδαιότητα και το «prestige» του μαθήματος. Όλοι αυτοί οι «πεπλανημένοι» αγνοούν ή παραβλέπουν ότι κάθε μάθημα στο σχολικό ωρολόγιο πρόγραμμα έχει επιλεγεί για ένα καθορισμένο ρόλο και στόχο. Συγκεκριμένα, πρώτιστος στόχος της διδασκαλίας π.χ. της γλώσσας, των μαθηματικών, της φυσικής κλπ. είναι η αποδοτικότερη εκμάθηση των γνώσεων αυτών από τους μαθητές, ενώ της Φυσ. Αγωγής είναι η αποδοτικότερη σωματική εκγύμναση και εκμάθηση κινητικών δεξιοτήτων. Κατά συνέπεια στους εκπαιδευτικούς που διδάσκουν θεωρητικά μαθήματα είναι επιτρεπτό και επιβάλλεται να χρησιμοποιούν θέματα και πρακτικές της Φυσ. Αγωγής και του αθλητισμού ως δέλεαρ και μέσον για αποτελεσματικότερη διδασκαλία, ενώ αντίθετα στους γυμναστές είναι ανεπίτρεπτο, καταδικαστέο και χωρίς λογική και γυμναστική σκοπιμότητα να χρησιμοποιούν στο μάθημά τους την άσκηση-άθληση ως μέσον για την εκμάθηση θεωρητικών γνώσεων και όχι ως μέσον για την εκγύμναση των μαθητών.
Περισσότερα εδώ:http://www.fa3.gr/arthra/44-Serafeimidis-2.htm
